ز واژه واژه ی شعرم ثواب میریزد

دوباره از قلمم نور ناب میریزد

هنر ز شاعریم نیست عاشقانه ی توست

که از بیان عزل انقلاب میریزد

به صحن خلوت و باران کشانده باز مرا

همانکه پیش نگاهم سراب میریزد

شبی در عالم رویا نوازشم کردی

هنوز از سر و رویم گلاب میریزد

چقدر بردن نامت چقدر شیرین بود

عسل هنوز ز لبهای خواب میریزد

تو کهکشان پر از نوری و پس ابری

ز شام غیبت تو آفتاب میریزد

تو نور چشمی و هردم تو را صدا زده ام

ز دیده اشک روان در جواب میریزد

به این امید که من را خریده ای عمریست

ز جان مضطربم اضطراب میریزد

تو بی نهایت فضلی و ابر احسانت

به روی خلق کرم بی حساب میریزد

شاعر : حسین محسنات