گُـذرِ روضـه از این مرحله زجرآور بود

شـرح اوضـاعِ بـدِ قـافـله زجـرآور بود

ریسـمان بود و گـلوهای زِ گُـل نازک تر

بیش از آن هُرم تنِ سلسله زجرآور بود

بیش از آتش و خاکسـتر و سنگ لب بام

پایْ کوبی و دَف و هلهله زجرآور بود

چند کودک ز رویِ ناقه زمین افـتادند

بانگ افـتادن از آن فـاصـله زجرآور بود

مثل خُشـکیدگیِ صورتِ نیلوفرهــا

اشکِ پـاهـایِ پُر از آبلـه زجرآور بود

خارجی خواندنِ اولادِ عـلی و زهـرا

بیش از هر چه در آن غـائِـله زجرآور بود

به خُدا بیشتر از بدْ دهنی کردنِ شِمر

دیـدنِ قَهـقَـهه ی حـرملـه زجرآور بود

گفتم الشّام وَ الشّام وَ الشّام ، از بس

طرزِ توضیح در این مسئله زجرآور بود...

شاعر : محمد قاسمی