خواهرم دیده ی تری داری 
گریه  نه !  تا  برادری داری

شاه بانوی کاروانِ حسین...
راستی که چه اکبری داری!

پای حفظِ  وقارِ  چادری ات
قاسم و عون و جعفری داری

تا بنی هاشمند جان به کفت
پس چرا حالِ مُضطری داری؟

تا ابالفضل هست غصه چرا
خوب علمدارِ  لشگری  داری.

راستی : آن لباسِ کهنه ای که...
خواستم که ، بیاوری داری؟؟!!

گلویم را ببوس از حالا.
تو به من لطفِ مادری داری!

بینِ گودال چند روزِ دگر...
در بغل جسمِ بی سری داری.

نُه شبِ بعد ، جای این گلشن
باغِ   پاییز و پرپری داری.

خواهرم داخلِ  وسایلِ خود...
جای این باز ، روسری داری؟!

ای امان از غمِ تو و دلِ  من
سفرت   با  هزار   قاتلِ  من...

شاعر : حبیب نیازی