ماتم زده ام ماتم آقاست بهشتم
در ماتم اين شاه چه زيباست بهشتم
چون خانه ي صديقه ي كبراست بهشتم
هرجا كه بسوزند همانجاست بهشتم
خوب است كه با اشك بشويم دهنم را
كز عرش مي آرند دَم "يا حسنم"  را 

اي حُسن خدا در نظر حيدر كرّار
اي گوهر والا گُهر حيدر كرّار 
اي مظهر پا تا به سر حيدر كرّار
اي روي تو قرص قمر حيدر كرّار 
هر چند بدم ، رو سيهم ، پَستم و زشتم
من بنده ي سالار جوانانِ بهشتم

گفتند كه غم داري و غمخوار نداري
مثل پدرت بي كسي و يار نداري
در خانه ي خود مَحرم اسرار نـداري
آقا ، تو نيازي به كس و كار نداري
كافي ست كه آقاي ابالفضل و حسيني
يعني همه جا حضرت بين الحرميني

با بال و پر سوخته ، پرپر مزن اين قدر
با اين جگرِ سوخته ، پرپر مزن اين قدر
اي شعله ورِ سوخته ، پرپر مزن اين قدر
با يادِ در سوخته ، پرپر مزن اين قدر
بالاي سرت اينكه چنين زار نشـسته ست
چشمي بگـشا، حضرت پهلوي شكسته ست

اين بسترِ افــتاده ، خودش بستر روضه ست
اين طشت كنار تو ، خودش منبر روضه ست
با اينكه حسين بن علي محشر روضه ست
گيسوي سپيد تو ، خودش آخر روضه ست
اين زهر كه دور جگرت گرم طواف است
همدست همان ضربه ي سنگين غلاف است

دل از تو رميده ست چِهل سال جلوتر
غم را طلبيده ست چِهل سال جلوتر
قدّ تو خميده ست چِهل سال جلوتر
رنگ تو پريـده ست چِهل سال جلوتر 
هر چند كه در ماه صفر سوگ تو برپاست
مرگ تو همان لحظه ي افتادن زهراست

ارباب دو عالم خبرت را كه شنيده
تا خانه ي تو در وسط كوچه دويده
با ديدن حالَت ، جگرش تير كشيده
شمشير ابالفضلِ علي ، جامه دريده
ديدند ملائك همه بي طاقتي اش را
آشوبِ دل سوخته ي غيرتي اش را 

بايد كه بميرم ، كه پريشان شده زينب
با ديدن حال تو هراسان شده زينب
آن قدر چكيده ست كه باران شده زينب
دلواپس فرداي عزيزان شده زينب
اي كاش كه داغت به دل او ننشيند
خون جگرت را به دل طـشت نبيند

از طشت سخن گفتم و يك دفعه فضا رفت
تا شام بلا ، پايْ به پايِ اُسرا رفت
قدري كه در آن بزم ، سوي طشت طلا رفت
چشم دل من پاي سر خون خدا رفت
چون ديد چنان چوب به لبهاش نشسته
فهميد كه دندان ثناياش شكسته

شاعر : محمد قاسمی