یک اربعین آتش گرفتم از فراقت

آتش گرفتم از غم و رنج و مصیبت

تا که دوباره زائرت باشم برادر

چله گرفتم، چله در رخت اسارت

یادم نرفته تشنه بودی بین گودال

هَل مِن مُعینت ماند آخر بی اجابت

یک لقمه نان هم بعد تو راحت نخوردم

حتی ننوشیدم پس از تو آب، راحت

یادم نرفته لحظه ای که نیزه خوردی

تکیه زدی بر نیزه ای غرق جراحت

در خاطرم مانده سرت را می بریدند

در خاطرم مانده زمان سخت غارت

با گریه افتادم به روی پیکر تو

با کعبِ نی بُردند من را از کنارت

دور از نگاه ساقی لشکر ابالفضل

خیلی به ما شد شام عاشورا جسارت

دیدی مرا بر ناقه ی عریان نشاندند؟!

دیدی چگونه شد ادا اجر رسالت؟!

در آسمان کردی طلوع و سر شکستم

وقتِ غروبت جان سپردم در حقیقت

هر جا که رفتم مثل حیدر خطبه خواندم

نام تو را بردم برادر با جسارت

من دشمنت را بر سر جایش نشاندم

با ذوالفقار صبر و تیغ استقامت

اما دلم خیلی پر است از دشمنانت

بر حرمله، بر ابن سعد و شمر لعنت

هر کس که می افتاد ما را می کشیدند

حتی به ما یک دم نمی دادند مهلت

قبل از ورود شام با صوت حزینم

گفتم به نیزه دار تا از یک راه خلوت...

... این دختران را وارد این کوچه ها کن

لج کرد با ما آن خبیث بی مروت

دروازه ی ساعات ما را دوره کردند

خیلی در آن ساعات افتادم به زحمت

از صبح دَم تا عصر مابین اراذل...

باشد نمی گویم بماند تا قیامت

تا سنگ خوردی سنگ خوردم، بین عشاق

گونه به گونه می رود صورت به صورت

یک خواهشی دارم بیا و جان زینب

چیزی نپرس از دخترت از آن امانت

داغ رقیه مثل داغ مادرم بود

نگذار تا این که بمیرم از خجالت

خیلی برایت درد و دل کردم ببخشید

آخر رسیده بر دلم غم بی نهایت

غم گر غم یار است شیرین است این غم

باشد برادر جان دگر خوردم شکایت

من می روم باور مکن زنده بمانم

من می روم دیگر از این وادی غربت

شاعر : محمد جواد شیرازی