خدایا منم مستِ میخانه ات
شبی آمدم بر درِ خانه ات
دلم را چنان پُر کن از یادِ خویش
شود مست و مدهوش و دیوانه ات
دلِ من نگیرد به هر جا قرار
بگردد فقط گردِ کاشانه ات
چراغی بیفروز در جانِ من
شود تا دلِ من چو پروانه ات
مرا مقصدی جز وصالِ تو نیست
خوشا گر بنوشم ز پیمانه ات
شاعر : هستی محرابی
- شنبه
- 11
- آذر
- 1396
- ساعت
- 8:21
- نوشته شده توسط
- احسان نیکخواه
- شاعر:
-
هستی محرابی
ارسال دیدگاه