این دلم در محنت و غم ناله از جان می کند
غصه ی دیرینه را در سینه پنهان می کند

بس که نجوای درون دارد لبِ خاموشِ من
آسمانِ دیده ام را پُر ز باران می کند

گو کجا عنوان کنم این محنتِ دیرینه را
این دل رنجورِ من کی قصد درمان می کند

آهِ بی تابِ  من و آن ناله های خسته ام
حزن و اندوهِ مرا در دل دو چندان می کتد

نیست درمانی برای این همه تنهایی ام
دردِ تنهایی مرا هر دم پریشان می کند

سوزِ سرمای خزان و آهِ سرد لاله ها
قلب را همسایه ی یادِ زمستان می کند

درد آوای نهان است و به خلوت سوختن
دائمٱ دل یادی از تلخیِ دوران می کند!

شاعر : هستی محرابی