قلبِ پر از درد و غمم
شکسته مثل حُرمتت!
آخه فقط من می دونم
چرا کبوده صورتت

درد و بلای کوچه رو
ریختن یه جا توی دلم
بِشکنه اون دستی که زد
سیلی به تو ، مقابلم

غم فراقُ
نمی کنم باور
حسن بمیره
برای تو مادر



تو كوچه های مدينه
شكست غرور پسرت
نميره از خاطر من
تو كوچه چی اومد سرت

تو کوچه فریاد می زدم
خدا برس به داد ما
با گریه هی داد ميزدم
برو عقب ای بی حيا

با چشم گریون...
پریشون و مضطر
ديدم می لرزه
دست تو ای مادر



رنگ رُخِت پریده و
به سختی میکشی نفس
حال و روزت نشون میده
میخوای بری از این قفس

هرکاری داری عزیزم
فقط بیا به من بگو
چرا باید فضه بیاد
تا که بگیری تو وضو

شبا با زحمت
دست به دعا میشی
چه عاشقونه
غرق خدا میشی



واست بميرم كه داری
می سوزی از شدت تب
نگاه تو ازم نگیر
می دونی ميشم جون به لب
 
شرمنده ام تو كوچه ها
نشد برات کاری کنم
هر کاری که كردم نشد
اونجا تورو یاری كنم

کابوس كوچه
نمیشه باورم
تا آخر عمر
نِمیره از سرم