میلاد امام حسین(ع)

بند اول

آسمان و زمین در اعجاز است

شرح عاشق شدن از آغاز است

جرعه نوشان همه قدح گیرید

درِ میخانه تا سحر باز است

لب فرو بسته کائنات امشب

بین معشوق و عاشق این راز است

عشق یعنی حسین و کرببلا

همه عالم به عشق دمساز است

سینه و دم عجین چو با هم شد

دست بر سینه نغمه پرداز است

شاهدی گر که در مثل آید

ذکر اهلا من العسل آید

بند دوم

شب گذشت و سحر ز راه آمد

وقت بخشیدن گناه آمد

در کنار تلاءلوء خورشید

نیّرِ اعظمی چو ماه آمد

بی پناهان همه بپا خیزید

چونکه بر عاشقان پناه آمد

جرعه نوشی که ساقی عشق است

باده در دست و صبحگاه آمد

سبب خلقت همه عالم

سوره فجر در پگاه آمد

کن نظر شاه عالمین است این

پسر فاطمه حسین است این

بند سوم

هاتفی گفت دّر نایاب است

جبرئل گفت شاه احباب است

آسمان و زمین بهم گفتند

به همه رحمت خدا باب است

و من الماء کلُ شیً حی

زندگانی همه چو از آب است

فاطمه کوثر و علی ساقی

بهر خلقت حسین اسباب است

سینه زنها همه قیام کنید

وقت دیدار روی ارباب است

رونما بهر دیدنش جانم

در منایش همیشه قربانم

بند چهارم

حا و سین، یا و نون، مرا عشق است

ابتدا عشق و انتها عشق است

آدم هر دم به خویش میبالد

گوید اسماءخمسه را عشق است

نوح تا بر سوار کشتی شد

بادبان عشق و ناخدا عشق است

تا خلیل از میان آتش جست

گفت اینجا و هر کجا عشق است

هر کجا هست حضرت ارباب

هستیم هست، کربلا عشق است

کربلا قبله گاه اهل ولاست

همه‌ی دین به روز عاشوراست

بند پنجم

شور بر شعر محتشم دادند

غم بی انتها به یم دادند

با حسین هر که زندگانی کرد

بین بین الحرم حرم دادند

وقت تشیع نوکران حسین

انبیا آمدند و دم دادند

وقت مردن به غیر مهر حسین

هر چه دادن به هر که، کم دادند

تاگلم شد سرشته با عشقش

چشم گریان به سینه غم دادند

سالها هست به زیر دِینم من

عاشقان نوکر حسینم من

بند ششم

ما مسلمان ز نسل سلمانیم

شیعه هستیم و اهل ایرانیم

همه ایل و تبارمان نوکر

سینه زنهای شاه خوبانیم

تا که همسایه‌ی کریم شدیم

تا سحر مثل شمع سوزانیم

بسکه مشتاق کربلا بودیم

روز و شب زائرِ کریمانیم

شهرری کربلای کوچک ماست

ما در این بارگاه مهمانیم

زین حرم بوی سیب میشنوم

آه شیب الخضیب میشنوم