مدینه همه در شادی و شور است، تو گویی که دوباره به عالم یکی فاطمه در حال ظهور است، و نور است که تابیده ز بیت حسین بن علی، مظهر نور ازلی، آنکه جهاندار و جهانگیر ز بعد پدرش حضرت ساقیست، و ز بعد حسن خانه حیدر که امام است به عالم ،به جهان گشته ولی، حجت کبری، و امام است به این عالم و آدم......


ببین بین همه‌ی اهل ولا، گشته به پا، جشن بزرگی به صفا، اهل وفا، بهر گلی کآمده دنیا، بود مادر این طفل مجرب، به درگاه خدواند، چنان کوه ثواب است، غمش بر همگان بار عقاب است به عالم، فقط این جمله خطاب است ز سویش، که آقام حسین است نه همسر، که بر حضرت خورشید همه تاب و توان است، در آن جمع که شادی شده افزون، و شده نور مضاعف به گردون، گرفت حضرت مهتاب گلش را در آغوش، چه خاموش، اذان خواند به لحن عربی دخترکش را چو بر گوش، و گفتا که من این دخترک ناز نهم نام، بنامِ شرف الشمس ولایت همان بحر عنایت، همان روح عبادت، همان خط شهادت، کسی که همه عالم به طفیلش شد خلقت، سلام است، قیام است،همان کوثر جام است، ولی‌اله اعظم به امامان امام است، همان روح تقدس به مریم، به ساره به صفورا وبه هاجر  و یا حضرت حوا، بود فاطمه اش نام، خودم نذر نمودم که هر آنچه پسر آرند زنانم، نهم نام به نام پدرم، پیر خرابات، همان بحر عنایات، علی قبله حاجات، و هر چه بودم دختر فرخنده، نهم فاطمه اش نام، پس این دختر زیبا بود نذر سر مادرمان حضرت زهرای بتول، میوه گلزار رسول، فاطمه اش نام گرفته است، سفیر من مظلوم بود در سفر شام، چه خوشنام، غم و غصه او میزند آتش به دل اهل سماوات، سه ساله است، چو لاله است، بود باب حوائج و محبان به دستان شریفش حواله است، بیاید بگیرید همه حاجت خود را،