رمضان

ماه نزول رحمت الهی

دراین‌مهی‌که‌خدامیزبان مهمان است

نزول رحمت بی انتها چو باران است

میان موج بلا نوح را مدد کاری

نجات از تو ز دریا به وقت طوفان است

میان آب و گلِم، نقش دل به نامت شد

تمام مِهر تو در دل نشان ایمان است

به حکم آیه‌ی لا تقنتوا سرم بالاست

وگرنه‌هرنفسم دم‌به‌دم به عصیان است

غلام کوی تو تا گشته‌ام سر افرازم

که‌حسن‌عاقبتم باتو رو به پایان است

نگر که موی سپیدم نشان نوکری است

خوشم‌به‌عشق‌شمامردنم چه آسان است

نوشته روی مزارم که کُشته‌ی عشقم

که‌تا‌ به‌حشرزعشقت دودیده‌گریان‌است

اگرکه آیینه‌ دل غبار غم دارد

ولی هنوز جمالت درآن نمایان است

به خاطر گل روی عزیز ماه صیام

که‌مظهری‌زجمال‌ونشان‌رحمان‌است

مرا مران ز در خویش تا که جان دارم

که‌نقدزندگیم برقدومت این جان است