بگیر ای مرگ عالم را در آغوش
که از فرق علی خون میزند جوش

متاب ای مه متاب ای مه که امشب
چراغ عمر مولا گشته خاموش

به جز سجّاده و محراب خونین
به هر جا بنگرم باشد سیه پوش

در و دیوار مسجد را مشوئید
مبادا تا شود این خون فراموش

چه سان باور کنم مرگ علی را
گمانم باز مولا رفته از هوش

سزای آن همه خوبی همین بود
که خون در سجده ریزد از سر و روش

کجا رفت آن که رنج عالمی را
چو قوت مستمندان برد بر دوش

صدای واعلیا واعلیا
رسد امشب زهر ویرانه بر گوش

چو اطفال یتیم کوفه (میثم(
گرفته زانوی ماتم در آغوش