از بعد ماجرای زمین خوردنت مرا
دست قضا غریب دو عالم نوشته است
زهرای من ، تو رفتی و از بعد رفتنت
تنها خدا برای دلم غم نوشته است

سی سال می‌شود که بدون تو مانده‌ام
رفتی مرا برای دلم، تا گذاشتی
شهر مدینه شیره‌ی جان مرا کشید
من را میان این همه غم جا گذاشتی

وقتی میان کوچه‌ی بن بست می‌رسم
انگار می‌رسم به دو دست کبود تو
امشب بیا به خانه قلبم سری بزن
خسته شدم عزیز دلم در نبود تو

درد بدی است درد فراق تو و علی
من پیر بودم و ز غمت پیرتر شدم
کردم وصیت، اینکه من از پا فتاده‌ام
سی سالِ پیش، کشته‌ی دیوار و در شدم

عمری است لب گزیدم و کابوس کوچه‌ها
لحظه به لحظه بال و پرم را شکسته است
تیغی که در سجود، شکسته سر مرا
قبلا غلاف او کمرم را شکسته است

یا که بیا و پر زدنم را نگاه کن
یا که سر مرا به روی زانویت بگیر
طوری بیا که باز نیفتی به روی خاک
دست مرا رها کن و از پهلویت بگیر

از بعد ماجرای زمین خوردنت حسن
هرشب ز درد پهلوی من گریه می‌کند
امشب که درد پهلوی من خوب تر شده
بر این شکاف ابروی من گریه می‌کند

پنهان نمانده پیش تو، عمری است فاطمه
مانند تو سرم، بدنم درد می‌کند
آتش گرفته‌ام جگرم تیر می‌کشد
بس گفته‌ام بیا دهنم درد می‌کند

زهرا بیا که روضه بخوانم برای تو
زینب نشسته تا کفنم را سوا کند
از آن همه کفن پسرم بی کفن شده
باید حسین را پسرش بوریا کند

دائم برای آن بدن بوریا شده
دردی که مانده بر بدنم گریه می‌کند
دیدم به یاد آن تن بی غسل و بی کفن
در دست زینبم کفنم گریه می‌کند

یادش بخیر شهر مدینه، خودت به من...
گفتی قرارِ بعدیِمان پای نیزه‌ها
یادش بخیر، پیروهنی را که بافتی...
جای کفن برای حسینم به کربلا

حالا بیا که خسته‌ام از گریه‌های خویش
چشمی برای گریه نمانده برای من
با چاه کوفه بسکه نشستم گریستم
نایی نمانده فاطمه بین صدای من