خوردم قسم که توبه نمایم قسم شکست
بغضم شکست و دوست ز لطفش،قلم شکست

گفتم دلم سیاه شد ای کبریای من
دستی به دل کشید و دوباره دلم شکست

هر روز ساختم نود و نه بت بزرگ
هرشب خدا دورن دلم صد صنم شکست

یک قطره اشک ِ شرم من از مهربانی اش
گردید گنج عرش و دعا را رقم شکست

در پای نعمتش سر تعظیم را بگو
سروی که پیش باد نگردید خم، شکست

حرف از گناه پیش رحیمی چو او مزن
کز سجده ی کلنگ دل سنگ هم شکست

ای بی شریک، جز تو شریک غمم نشد
از لطف توست لشکر اندوه و غم شکست

تا نزد دوست نام علی بردم ای غریب
دیوار سخت سینه ی من چون حرم شکست