سوخته جان
تمام عمر زداغت گریستم زهرا
خداگواست که با گریه زیستم زهرا
به انزوای غریبانه ی علی شب وروز
چوشمع سوخته جانی گریستم زهرا
تویی که عزّت ونامی مرا عطا کردی
وگرنه بی تو ندانم که کیستم زهرا
نه عاشقم که بگویم مدینه عشق من است
نه رهروم به طریق تو چیستم زهرا
زپا فکنده مرا بار معصیت امروز
چگونه پیش تو فردا بایستم زهرا
قبول می کنی اکنون بخوانمت مادر
اگرچه آن چه که خواهی تو نیستم زهرا
بگیردست «وفایی» خسته را درحشر
که برحسین تو عمری گریستم زهرا
- پنج شنبه
- 15
- شهریور
- 1397
- ساعت
- 12:19
- نوشته شده توسط
- سجاد
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه