مهربان برادرم
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
بر سـر نعـش ابالفضـل کمـر بشکستم
با دو دستانِ به خون بسته دو چشمش بستم
با دلِ خون شده بالای سرش بنشستم
دلِ من خوش به دو دستانِ علمدارم بود
دیـده ام بر دو دمِ میـر سپهـدارم بود
رفت و از دیدة من خون دلم شد جاری
قاتـل جان من این ماتم سـردارم بود
عبّاس یابن مرتضا
پیشم تیره شد فضا دارم داغ تو عـزا ای بر تشنگی رضا
نیزه دیدم که زده بوسة خـون بر دیده
پـاره پـاره بـدن از تیـرِ جفـا گردیده
از دم شدّت آن ضربه که بر سر خورده
با سری نیمه شده دور خودش چرخیده
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
من که هفتاد و دو غم دفعه بلابر شده ام
دم به دم با تـن صدپـاره برابر شده ام
مُردم این لحظه که در ساحل خونبار عطش
نـاظـر پیکـر بی دسـت بـرادر شده ام
عبّاس یابن مرتضا
پیشم تیره شد فضا دارم داغ تو عـزا ای بر تشنگی رضا
شاهـدم قطـرة آبی نرسیـده به لبش
حنجرم بوده چو طفلانِ غمینم سببش
من خجل از لب او ، او خجل از طفلانم
سر به پایین شده نازم به خدا بر ادبش
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
736
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
بر سـر نعـش ابالفضـل کمـر بشکستم
با دو دستانِ به خون بسته دو چشمش بستم
با دلِ خون شده بالای سرش بنشستم
پرچم و مشک حرم بر گِل ساحل دیدم
حاصلِ زحمـت سقـّا به سر گِـل دیدم
هر کجای بدنش خیره شدم تا خوردم
آن طرف خنـده زنان چهرة قاتل دیدم
عبّاس یابن مرتضا
پیشم تیره شد فضا دارم داغ تو عـزا ای بر تشنگی رضا
بر سـر نعـش علمـدار جـوانـم مُردم
دیدمش غرقه به خون ، خونِ جگرها خوردم
با چه رویی به حرمگاه بِروَم بی عبـّاس
مثل غـارت شده ها رو به بیابـان بُردم
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
بی بـرادر شده ام ، تارِ دلـم بشکستـه
تیر هجران شده در سینه فرو تا دستـه
آسـمـان دل من تیـره شده از ماتـم
اشکم از دیده بریـزد به زمین پیوسته
عبّاس یابن مرتضا
پیشم تیره شد فضا دارم داغ تو عـزا ای بر تشنگی رضا
باور مرگ ابالفضـل جوان مشکـل بود
سـوگ او کوه عزایـی به درونِ دل بود
سروری از دل خون و دل ماتم زده گفت
قاتـل جان حسیـن داغ ابوفاضـل بود
مهربـان بـرادرم رفت خـدا از دستم
- یکشنبه
- 18
- شهریور
- 1397
- ساعت
- 13:56
- نوشته شده توسط
- سجاد
- شاعر:
-
محمدرضا سروری
ارسال دیدگاه