یا حسین(ع)
عریان بدنی روی زمین افتاده
او زاده زهراست چنین افتاده

تن روی زمین وسر بروی نیزه
با تیشه ی ظلم سرو دین افتاده

در عرش خدا ولوله بر پا گشته
زانگشتر خلقتش نگین افتاده

یک خواهر بینوا کنار بدنش
رویش بخراشیده حزین افتاده

نزدیک بود آب خروشان براو
لب تشنه ذبیح مسلمین افتاده

بی سایه ودرکنار تنهای دگر
جان ودل ختم مرسلین افتاده

پامال سم ستور گردد بدنش
این صید میان دام کین افتاده

شاعر :اسماعیل تقوایی