هنگامى که امام حسین(ع)شهادت خاندان و فرزندانش را دید و از آنان کسى جز امام و زنان و کودکان و فرزند بیمارش- امام سجّاد(ع)- نماند،ندا داد:

 [هَلْ مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ؟هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ یَخافُ اللَّهَ فینا؟هَلْ مِنْ مُغیثٍ یَرْجُوا اللَّهَ فِی إِغاثَتِنا؟هَلْ مِنْ مُعینٍ یَرْجُوا ما عِنْدَاللَّهِ فِی إِعانَتِنا؟_آیا کسى هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟آیا خداپرستى در میان شما پیدا مى‏‌شود که از خدا بترسد و ستم بر ما روا ندارد؟آیا فریادرسى هست که براى خدا به فریاد ما برسد؟آیا یارى کننده‌‏اى هست که با امید به عنایت خداوند به یارى ما برخیزد؟].

با طنین ‌افکن شدن نداى استغاثه امام، صداى گریه و ناله از بانوان حرم برخاست. امام به خیمه‏‌ها نزدیک شد و فرمود:

[ناوِلُونی عَلِیّاً ابْنی الطِّفْلَ حَتّى‏ اوَدِّعَهُ_ فرزند خردسالم على را به من بدهید تا با او وداع کنم].

 فرزندش را نزد امام آوردند.حضرت در حالى که طفلش را مى‏‌‌بوسید،خطاب به او فرمود:

[وَیْلٌ لِهؤُلاءِ الْقَوْمِ إِذا کانَ خَصْمُهُمْ جَدَّکَ_ وای به حال این گروه ستمگر آنگاه که جدّت رسول خدا (ص)با آنان به مخاصمه برخیزد].

 هنوز طفل در آغوش امام آرام نگرفته بود که حرمله بن کاهل اسدى،او را هدف قرار داد و تیرى به سوى وى پرتاب کرد و گلوى او را درید، خون سرازیر شد.

امام دست‏ها را زیر گلوى آن طفل گرفت تا از خون پر شد،آنگاه خون ‏ها را به سوى آسمان پاشید و به خدا عرض کرد:

[اللَّهُمَّ إِنْ حَبَسْتَ عَنَّا النَّصْرَ فَاجْعَلْ ذلِکَ لِما هُوَ خَیْرٌ لَنا_بار الها!اگر در این دنیا ما(در ظاهر) بر این قوم پیروز نشدیم،بهتر از آن را روزى ما فرما].

 بعد از شهادت آن طفل،حضرت از اسب پیاده شدو با غلاف شمشیر،قبر کوچکى کند و کودکش را به خونش آغشته ساخت و بر وى نماز گذارد(و دفن نمود).

مقتل خوارزمی،ج ۲،ص۳۲

بحارالانوار،ج ۴۵،ص۴۶