گرکه دامان فلک شد همچو دامان حسین
زخمه ی سرخی است اززخم نمایان حسین
انعکاس جلوه ی ایثار اورا تا که دید
آسمان چون آینه شد مات وحیران حسین
عشق زان روزی که سربردامن خاکش گذاشت
گشت سرگردان چومجنون دربیابان حسین
گرکه می خواهی تماشای بهشت عشق را
روی کن برکربلا بنگر به بستان حسین
درمنای دوست هفتادو دوقربانی نمود
روزایثار ووفا شد عید قربان حسین
گرکرامت کرد جان خویش را درراه دوست
سائلی همچون شهادت بود مهمان حسین
گرچه برباغ تنش گل های رنگین دیده اند
نیست رنگین تر گلی از اشک طفلان حسین
رینبش گرچه صبوری کرد دراین غم ،ولی
عرش می لرزید درشام غریبان حسین
گه میان قتلگه گه روی نی خورشید بود
دین درخشش یافت ازفصل درخشان حسین
تا شود پیدا که اعجاز مسیحا ازکجاست
مردگان را کرد احیا صوت قرآن حسین
دوست دارم حنجرم را وقف فریادش کنم
تا نی ای پُرناله باشم درنیستان حسین
من که غرق نعمت اشکم زلطف کردگار
روزه ی گریه نمی گیرم سرخوان حسین
ذرّه ای همچون «وفایی» گرکه سوزد لطف اوست
هست خورشید فلک ازسینه سوزان حسین
- پنج شنبه
- 19
- مهر
- 1397
- ساعت
- 10:17
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
استاد سید هاشم وفایی
ارسال دیدگاه