باز هم عده ای بر آن سفره؛ چه کریمانه میهمان شده اند
دلشان گرم مثل تابستان؛ گر چه آمادۂ خزان شده اند
سیصد و سیزده نفر عاشق؛ سخت مشتاق لحظۂ دیدار
بیقرارانه مهزیار-نشان؛ باعث غبطۂ جهان شده اند
کنج محرابِ نابِ فیروزه؛ ذکر «إیّاکَ نَعبدُ» خواندند
عرشیان از چنین ارادتِ خاص ، همه انگشت بر دهان شده اند
بعدِ نهج البلاغه و قران؛ شد گلستان چه کلبۂ احزان
نیّت یار کرده و فالِ؛ حافظ آورده شعرخوان شده اند
همه سرگرم ِ زرق و برق اما؛ عدّه ای یک دقیقه عاشق تر
رفته با إذن حضرت زهرا(س)؛ وقف صاحبِ زمان(عج) شده اند
خوش بحال تمام آنها که، شب یلدا به قصد صبحِ ظهور
محوِ گنبد قدم قدم با اشک؛ راهیِ صحن جمکران شده اند!