#مدح_میلاد_با_سعادت_حضرت_زینب_س

امشب زمین و آسمان دارد به لب این زمزمه
زینب علی، زینب حسن، زینب حسین و فاطمه
در گوشِ زهرا جبرئیل آرام نجوا می کند
این رازِ مکنونِ خدا این کوثرِ بی خاتمه

حوا و مریم گلفشان در مقدمِ این عالمه

این اخترِ برجِ حیا سر زد ز کانونِ ولی
لبخندِ شادی بر لبِ زیبای زهرا و علی
چشمان نازش را گشود اول به سمتِ کربلا
از فرش تا عرش خدا شد با نگاهش منجلی

سامان گرفت از عشق او جریانِ عشق و همدلی

آغوشِ او تا وسعتِ زخمِ عمیقِ بیکران
ارکانِ دین تدوین شده بر شانه ی این آسمان
او که صبوری را به دوشِ خود امانت میکشید
عشق از نهانش ریشه زد تا ماورای کهکشان

داده به عشّاقِ حسین این راه را زینب نشان

خورشید و ماهِ آسمان بهرِ سلامش آمده
هر خطبه از نطقِ علی شرحِ کلامش آمده
تا آمده با خود نسیمِ کربلا آورده است
هفتاد و دو بار این زمین تعظیمِ نامش آمده

هم آدم و جنّ و ملک عبد و غلامش آمده

حک میشود نام حسین بر سینه ی شیدایی اش
بوی تولاّ میدهد دستانِ آشورائیش
در شامِ تارِ کوفیان صبحِ سعادت می دمد
خون و شهادت می چکد از خطبه ی غرائیش

اِلّا جمیلا می شود آیینه ی زهرائیش

قبل از تولد زینبِ کرببلایی می شود
در آتشِ عشقِ حسین یکسر فدایی میشود
هی قطره قطره آب شد در بحرِ مَوّاجِ بلا
آخر شهیدِ زنده ی راهِ ولایی می شود

تعبیرِ نامش تا ابد گو نینوایی می شود!

#شعر_جدید_پنجشنبه_20_دی_97
#هستی_محرابی