آنکه قلب هر کسی را خود به یک سو بسته است
رشته ی جان مرا بر آن پری روبسته است
هیچ کس ضامن نمیشد این دل دیوانه را
جز امامی که به مهرش چشم آهو بسته شد
مهربانی را ببین در اوج رافت میزبان
توشه مهمان خود را از از کرم او بسته است
ابرو باد ماه و خورشید اند بر فرمان او
گردش افلاک بر آن چشم و ابر و بسته است
ماکه نشنیدیم نا امید بر گردد ازاینجا هیچ وقت
هر کسی تنها امیدش را به این کو بسته است
میخرد با قیمت خوبی پناه بی کسان
آبروئی را که در رفتن به یک مو بسته است
قصد دارد از خجالت در حرم آبم کند
یار من شمشیر خود را دیگر از رو بسته است
میکند نا پاک را با یک نگاهش پاک پاک
او گناهان مرا در پای جارو بسته است
- پنج شنبه
- 4
- بهمن
- 1397
- ساعت
- 21:28
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محسن صرامی
ارسال دیدگاه