علی(ع)بی فاطمه(س)
دگر همسایه ها راحت بخوابید
نمی گرید دگر زهرای حیدر

سخن دیگر ندارد با مدینه
زدستم رفت بانوی سخنور

به روی نیلی وپهلو شکسته
به جنت رفت دیدار پیمبر

مدینه پاسخ اهلت چه باشد
رسول دین حق را روز محشر

خدا لعنت کند اهل سقیفه
که رنجاندند زهرا را مکرر

به کوچه سیلی اش زد نا نجیبی
بر آن رویی که بوسیدش پیمبر

به ضرب کینه ی آتش فروزان
گل من پشت در گردید پرپر

گل من غنچه ای را با خودش داشت
که له شد بین آن دیوار وآن در

نمی دانم چه بوده این مصیبت
که اهل مصطفی را شد مقدر

زدستم رفت یار وحامی من
علی بی فاطمه گردید ابتر

نموده هجر او خانه خرابم
یتیمانش عزاداران مادر

به دستم غسل دادم گوهرم را
به اشکم شستشو گردید کوثر

به بازوی ورم دارش رسیدم
فغانم رفت تا درگاه داور

کفن کردم به تابوتش نهادم
شدم آماده بهر دفن دلبر

چه دفنی،در سکوت وغربت شب
غروبی زود بهر ماه حیدر

خدا صبری بده تا طاقت آرم
علی گردیده بی او زار ومضطر

شعر:اسماعیل تقوایی