حالا که نُقره داغ شُد اَخبارِ خانه ات
وا شُد گِرِه زِ کارِ گِرِفتارِ خانه ات
دُنبالِ مَرهَمی تو عَلی جان؟! نیاز نیست
زیرا که رَفتَنی شُده بیمارِ خانه ات
خِیلی بِبَخش! گوشه ای اُفتاده هَمسَرَت
با فِضِّه است این دو سه شَب، کارِ خانه ات
دَر را اَگر زَدند، خودَم باز می کُنم
رُخصَت بده به یارِ وفادارِ خانه ات
نُه سال خواهِش از تو نَکَردم، فَقَط عَلی...
...از پُشتِ دَر دَرآر تو مِسمارِ خانه ات
با زِینَبَم هَرآنچه سُخَن بوده گُفته ام
بَر دوشِ او گُذاشته ام بارِ خانه ات
دَستی بِکِش به صورتِ خود بَعدِ رفتَنَم
رَنگی بِزَن تو بَر دَر و دیوارِ خانه ات
تنها، خودَت بِشوی و کَفَن کُن تَنِ مَرا
مَحرَم بِجُز تو نیست به اَسرارِ خانه ات
از من گُذشته است... دُعا می کُنَم فَقَط
باشَد خُدا هَمیشِه نِگَهدارِ خانه ات
- دوشنبه
- 15
- بهمن
- 1397
- ساعت
- 19:6
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه