ماه است و آفتابی‌ام از مهربانی‌اش
صد کهکشان فدای دل آسمانی‌اش
بی‌دست می‌خروشد و دریا کنار اوست
ای عشق آتشین! به کجا می‌کشانی‌اش؟...
دست از حیات شست که آب حیات شد
این خاک مرده زنده شد از جان‌فشانی‌اش
از خود عبور کرد و نوشتند رودها
با اضطراب، چشمه‌ای از پهلوانی‌اش
از خود عبور کرد و درختان قلم شدند
در اشتیاق دم زدن از زندگانی‌اش
از خود عبور کرد و ملائک رقم زدند
با خون و اشک، اندکی از بی‌کرانی‌اش
از خود عبور کرد و شنیدند بادها
از سمت سروهای پریشان، نشانی‌اش
تیر از کمان جدا شد و بر خاک، خون نوشت
این چرخ پیر، شرم نکرد از جوانی‌اش
باران گرفت باز و پس از گریه دیدنی‌ست
در چشم من، تجلّی رنگین‌کمانی‌اش
چشم مرا به چهرۀ خورشیدی‌اش گشود
ماه است و آفتابی‌ام از مهربانی‌اش
- سه شنبه
- 10
- اردیبهشت
- 1398
- ساعت
- 12:25
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
قربان ولیئی
ارسال دیدگاه