رسیده است گدایَت که آه آه کند
مَگر که چَشمِ کریمَت به او نِگاه کند
اگر کُمَک نکُنی، این گِدا چِکار کُند؟
کُجا رَوَد سَحر و گریه گاه گاه کند
فرار کرده گدا و پَناه آورده
به آنکه رَحم به عاصیِ بی پناه کند
اگر که بارِ گِدا را به قِیمَتَش بِخَری
همیشه شُکرِ تو و شُکرِ بارگاه کند
چقدر دور شدم از تو! دورتر مَپَسَند
که آنکه دور شد از تو فقط گناه کند
قَسَم به عِزّتِ تو خورده است این شِیطان
که گوشه گوشه ی قَلبِ مَرا سیاه کند
به وعده های بهشت آنکه سَر به راه نَشُد
جهنَّمِ تو مُهیّاست، سر به راه کند
به چَشمِ رَحمت و لُطفَت ندیده می گیری
هرآنچه بنده ی بیچاره اِشتباه کند
اُمیدوار به دَریای جود و بَخشِشِ توست
اگر که بَنده ی تو می رَوَد گُناه کند
گُناه هر چه کُند بنده و بِبَخشی تو
چگونه روزِ حِسابش تو را نگاه کند؟!
دَمی که نَفس بر او چیره می شود، باید
به احترامِ علی کمتر اشتباه کند
گناهکار، علی را نداشت هیچ نداشت
که حَشر واسِطه اش پیشِ دادخواه کند
مُحَبَّتِ شَهِ مَردان تَرازِ ایمان است
که حُکم، حَق به همان روزِ دادگاه کند
خُدا کند که مَرا هم دُعا کُند مولا
دَمِ سَحر که سَرَش را دَرونِ چاه کند
گُلِ بِهِشت به این خارِ زِشت آب دَهَد
بلند سَرو، عِنایت به این گیاه کند
دلِ بدونِ حُسِینِ بنِ فاطمه، دل نیست
جهنَّم است، خدایَش مگر نگاه کند
دَر آستانِ حُسینی هَرآنکه پیر نشُد
به هر کُجاست جوانیِّ خود تَباه کند
بَساطِ توبه ی هَمراهِ روضه مَقبول است
وَگرنَه باز دلَت رو به پَرتگاه کند
برای ساحتِ خورشید روضه می خوانیم
برای مِهر، که گِریه برای ماه کند
رسیده حَضرَتِ صِدّیقه با هِزار مَلَک
که گِریه در دلِ گودالِ قَتلِگاه کند
زدند نعلِ جَدیدی به سُمِّ دَه مَرکَب
مگر چه خواهد با شاه این سپاه کند؟
- چهارشنبه
- 1
- خرداد
- 1398
- ساعت
- 18:51
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه