زَهر آنچِنان رِسید، که دیگر جِگَر نماند
مَن سوختم چُنان، که سُخَن از شَرَر نماند
.
از چه جوابِ لُطف به زَخمِ زَبان دَهند؟
طوری گِرِفتَم آتَش، جان را ثَمَر نماند
.
دِل آرزوی آمَدَنِ مَرگ می کُند
جُز سایه ای از این بَدنِ مُحتَضَر نماند
.
هُرمِ عَطَش به روی لَبَم نُقره داغ شد
غیر از کَبود، رَنگ بَر این پا و سَر نماند
.
گیرَم قَفَس برای مَنِ خَسته باز شُد
شوقِ وِصال نیست، مَرا بال و پَر نماند
.
چَشمَم به آب خورده، اَگر گِریه می کُنم
نامِ حُسین آمَد و جُز چَشمِ تَر نماند
.
بالا سَرَم نَمانده کَسی ناله سَر دَهَد
جُز دَردِ هِجر، توشه ام از این سَفَر نماند
.
چَشمَم دَر انتظارِ جَواد است سوی دَر
شُکرِ خُدا که خیره دو چَشمِ پِدَر نماند
.
- شنبه
- 5
- مرداد
- 1398
- ساعت
- 12:46
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا رسول زاده
ارسال دیدگاه