اهل عالم ، از چه رو محزون ، پريشان خاطرنـــــــــد
قلب محزون ، ديده گريان ، عترت پيغمبــــــرند
سر نهاده بر سر زانــــــــوي غــــــــم روح الامــــــين
خون به جاي اشك مي ريزد ز چشــم مرسليــــن
حلقه ماتم زده در حضــــــــــرت حبــــــل المتيــــــــن
زينت اغوش زهرا ، نور چشــــــم حيدرنــــــــد
حجت پروردگـار و ان جــــــواد جــــــود حــــــق
انكه دريا شد زالطـاف وجــــــــــودش فانفلــــــــق
ثبت گشته رتبه و نامــــــش به طومــــــار ورق
خلق ، زاد راحلــه از خرمـــــــــن جودش برنـــــد
خاك ماتم ريخت بر فرق ملــك از ماتمـــــــــش
كوه ، مندك شــــــد زاه ناله و بــــــــار غمــــــــش
ريخت زهر كين به كام همـدم نامحرمــــــــش
دشمنان ، اينك حريم حرمــــت حــــــــق مي درند
سينه صندوقه علم خدا مجـــروح شــــــــــد
حيله و تزوير بر كشتي و هــم بر نـــــوح شــــــد
خسته از بار مصائب ، مظهر صبوح شــــــد
دوستان ، زين ماجرا ، همچون سپند مجمــرند
در شباب زندگي ، گلزار عمرش شد خــزان
شد عزا خانه زداغش محفـــــــل كروبيــــــــان
هادي شرع و شريعت گفت با خلق جهـــــان
غنچه هاي مصطفي از جـور اعدا پرپرنـــــــــد
يادگاري در جهان دارد چو جد اطهـــــــرش
انكه عطشان بود لعل جويبــــــار كوثــــــــــرش
چون سه روزش بود در معراج عزت ، پيكرش
سرفراز  سرفرازان ، شمــــــع بزم دلبــــــــرند
ان يكي مسموم زهر و ان دگر ، راســـش جدا
زين دو ماتم ، ولوله افتــــــاد در ارض و سمـــــا
خونبهاي شاه و دين ، قطره ، بــــود ذات خدا
ديده ها در انتظـــــــار مهـــــــــدي ما بــــــر درند