نه دل ز داغ تو همچون كباب مى سوزد

 زآتش لب خشك تو آب مى سوزد

قسم به پيكر در آفتاب مانده تو

 كه تا به روز جزا آفتاب مى سوزد

بگو به دل كه چو مى پرسد ماجراى غمت؟

 كه در جواب سؤالش جواب مى سوزد

ز مهد خالى اصغر چو ياد مى آرد

 خدا گواست چگونه رباب مى سوزد

چگونه شرح غمت را نويسم و خوانم

 كه هم قلم به كف و هم كتاب مى سوزد

شراره اى به سرشكم زدى كه حتى شب

 به ديده خواب نيايد كه خواب مى سوزد

ز جسم روى ترابش مگوى «هارونى»

 كه پاى تا به سر بوتراب مى سوزد

 (هارونى)