یا حسین(ع)
از کودکیم نام تو شد ورد زبانم
پر از می عشقت شده جام دل وجانم

مُحْرم شده ام در حرم ماه محرم
تا خون به عزای تو زهر دیده فشانم

درگاه حسینی تو را نوکر عامم
دیریست که سعیم بود اینگونه بمانم

درخیمه ی حزن تو به دنبال پناهم
فخرم شده همواره که از هیأتیانم

بشمار مرا در صف عشاق فقیرت
تا در صف محشر بشود خط امانم

ای قبله ی عشاق جهان کرببلایت
در آرزوی دیدن آن نیک مکانم

لطفی و نما ساکن بین الحرمینم
گردد به نظر بر دوحرم شاد روانم

شش گوشه ی زیبای تو آرامش دلها
هرگوشه آن مرغ دلم را بنشانم

ذکر لب من وقت مماتم،حسین است
تا بر سر لطف آرمت ای جان جهانم

شعر:اسماعیل تقوایی