ندارد هیچ‌کس در این دل زندان نشان از من
نه من دارم خبر از خانه‌ام، نی خانمان از من
نسیمی گر گذر می‌کرد، دل چون غنچه وا میشد
ولی آن هم گریزان است،چون تاب و توان از من
تن من با دل زندان و زندانبان شده هم‌رنگ
پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من
به حال من دل آن آهن زنجیر می‌سوزد
نمی‌خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من
سرم را جز سر زانو کسی در بر نمی‌گیرد
صبا لطفی! خبر بر غمگسارانم رسان از من
در زندان به رویم بازخواهد شد ولی روزی
که نَبوَد هیچ باقی غیر مشتی استخوان از من
بر سیل ستم استاده و نستوه چون کوهم
نمی‌یابند عجز و لابه، هرگز دشمنان از من
الهی من هم از تو همچو زهرا مرگ می‌خواهم
به لب آورده‌ام جان؛ گیر ای جانانه جان از من
- جمعه
- 15
- فروردین
- 1399
- ساعت
- 16:6
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
حاج علی انسانی
ارسال دیدگاه