یک جرعه غزل ناب
در مدح مولانا امام مجتبی(ع)

در کرمخانه‌ی تو نور خدا میبینم
یا دراین‌سفره‌ی‌پرفیض صفامیبینم

سائل‌سفره‌ی‌پرفیض‌توعالم شده‌است
من ز دست کرمت جود و عطا میبینم

کرمت شامل عالم شده ای روح کرم
چون ز رفتار کریمانه وفا میبینم

ای کریم بن کریم عبد خطا کار توام
من ز تو بخشش هرگونه خطا میبینم

توزعرش‌آمده‌ای عرش تراخاک‌رهست
ز سر کوی تو من عرش خدا میبینم

صلح توجنگ‌خموش‌است‌به‌تیغ‌غربت
من ز تیغ جملت کرببلا میبینم

حرمت سینه‌ی عشاق جگرسوز شده
که ز سوز جگرت روح دعا میبینم

(هردم‌از روی‌تونقشی زندم راه‌خیال)
من در این درد جگرسوز دوا میبینم