چل سالِ تمام است اسیرِ کروباتم
چل سالِ مُدام است که لبریزِ فراتم
چل سال گذشته ز بیابانِ مصیبت..
من گریه کُنِ نعشِ قتیل العبراتم
جامانده ام از قافله ی شور و شهادت
ای وای که جامانده ز کشتی نجاتم
کی می رود از خاطره ام غارتِ خیمه
منِ کشته ی بی رحمی صدها ضرباتم
(در راهِ اسارت چقَدَر پرده دریدند)
(ناموسِ علی را سرِ بازار کشیدند )
چل سالِ تمام است که از گریه کُنانم
جاریست ز دو زمزمِ غم..اشکِ روانم
داغِ پدر و کرببلا یک طرفِ دل..
از غصّه ی شامات ببینید کمانم..
دروازه ی ساعات عجب خاطره ای بود
نزدیک چهل سال ز داغش نگرانم
ما جمله عزادار و همه هلهله گویان
یاد آوریش برده ز دل تاب و توانم
(یک پاره ی آتش به سرم کرد اصابت)
(بر موی سرم خورد به واللّه خسارت)
چل سالِ تمام است هراسانِ غدیرم
چل سالِ تمام است رها بین کویرم
اولادِ علی بینِ گذرگاهِ شیاطین..
این مسئله را با چه دلیلی بپذیرم
می خواست کنیزی ببرد خواهرِ من را
چل سالِ تمام است در این مرثیه..گیرم
صدبار کتک خورد رقیّه..چه بگویم
دلسوخته ام سوخته ی طفلِ صغیرم
(ویرانه ی شامات شده مدفنِ سجّاد)
(آنجا که سه ساله گهرِ فاطمه..جان داد)
- شنبه
- 29
- شهریور
- 1399
- ساعت
- 16:45
- نوشته شده توسط
- Fatemeh Mahdinia
- شاعر:
-
محسن راحت حق
ارسال دیدگاه