عشقت مرا به هر طرفی می کشد حسین
چون ذره ای که باد صبا می کشد حسین
سخت است برای من که روم از کنار تو
بنگر مرا که دست قضا می کشد حسین
هرگز به سمت کوفه و سوی دیار شام
من خود نمی روم که عدو می کشد حسین
مردی لعین برای هدیه به دخترش‌
زیور ز گوش دختر تو می کشد حسین
خون شد دل رباب چو دید آن حقیر پست
گهوارِ اصغرش ز قفا می کشد حسین
در بین خیمه ها پی یک تکه چادرم
چون زجر معجر از سر ما می کشد حسین
دردانه ات تمام سرش درد می کند
بس که سنان موی وِرا می کشد حسین
کابوس هر شبم بود ای مهر روی نی
شمرخنجرش به حنجر تو، می کشد حسین
آید صدای ناله ی زهرا به گوش جان
تا خیزران به لعل لبت می کشد حسین
در حشر چشم (لاله) بود سوی دست تو
نیران مرا اگر به برش می کشد حسین