شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می زنم
در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می زنم
هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است
تا دم از آن نامِ با قرآن برابر می زنم
مومنم؛ ایمان من، از شوق تسبیحات توست
من به یاد تو، دم از الله اکبر می زنم
تا شنیدم، مادرم دریای پاکی، مثل توست
بیشتر دارم به اعماقِ دلم، سر می زنم
تا به دست آرم دلت را، از نجف دُر میخرم
نقش دُر را مثل دل، با نام حیدر می زنم
از لحد پر میکشم، تا می رسی دامن کشان
یاعلی گویان، قدم بر خاک محشر می زنم
من بهشتی هم که باشم، قصر میخواهم چه کار
می روم چادر کنار حوض کوثر می زنم
عاشق ساداتم و همراه فرزندان تو
طعنه بر احوال نافرجام ابتر می زنم
تا شبستان حرم، با فاطمیون میروم
سربلندم کرد، سربندی که بر سر می زنم
مثل تو، حتی اگر تنها، به میدان می روم
مثل تو، حتی میان کوچه، سنگر می زنم
ناله ی دلتنگی ام را، آه مادر! سالهاست
می روم قم، در میان صحن دختر می زنم
شاعرم، این است فرقم با یتیم و با اسیر
من فقیری با وقارم، با قلم، در می زنم
- دوشنبه
- 13
- بهمن
- 1399
- ساعت
- 21:57
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
قاسم صرافان
ارسال دیدگاه