کاش رضا پر بکشد سوی من
لحظه ای بنشیند و پهلوی من
کاش که یک لحظه بیاید برم
تا بشود قوّت بازوی من
کاش که زنجیر مرا وا کند
دست مرا گیرد و بر پا کند
کاش به آغوش پسر بوده ام
زخم تنم رضا مداوا کند
کاش رضایم برسد در برم
تا که شود مرحم چشم ترم
کاش که زندانی به پایان رسد
تا نخورد غصه ی من مادرم
کاش مرا قدرت پایی بود
کاش که فرزند و عصایی بود
کاش که معصومه بیاید برم
این دم آخر که جدایی بود
- سه شنبه
- 19
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 11:36
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
رضا ترابی گیلده
ارسال دیدگاه