حبسه ميون سينه نفس
ميسوزم از شباي بقيع
كبــوتــر دلــم ميـپـــره
هميشه تو هواي بقيع
اين شبا آقام بارونيه چشم تَرِش
گريه ميكنه كنارِ قبرِ مادرش
صاحبْ عزاي روضه ها ، بيا بيا بيا بيا
جونِ آقام امام رضا ، بيا بيا بيا بيا
اي يوسف زهرا آقا ، بيا بيا بيا بيا
اي يوسف زهرا آقا ، بيا بيا بيا بيا
آقام يه گوشه اي توو بقيع
ميباره قدِّ هفت آسمون
برا امامِ صادقِ كه
روضه ميخونه با دلِ خون
باز يه كوچه و يه نفر زير دست و پا
باز صداي آهِ يه نفر چِل تا بي حيا
ميگفت ميسوزه كمرم ، نزن نزن نزن نزن
منو شبيه مادرم ، نزن نزن نزن نزن
داره ميبينه دخترم ، نزن نزن نزن نزن
واويلتا واويلتا ، آقام آقام آقام آقام
تا كه آتيش گرفت خونمون
دخترمو ديدم بي امون
با هق هقِ اشكاش ميگفت
بابا نذاري تنهامون
ياد اون سه ساله بودم كه توو خيمه ها
تا آتيش گرفت دامنش هِي ميگفت بابا
بابايي زجرْ زجرم ميده ، بابا بابا بابا بابا
گوشواره هامو كشيده ، بابا بابا بابا بابا
به اشك چشمام خنديده ، بابا بابا بابا بابا
منم ببر تو رو خدا ، بابا بابا بابا بابا
- دوشنبه
- 10
- خرداد
- 1400
- ساعت
- 23:5
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
عباس میرخلف زاده
ارسال دیدگاه