وه چه زیبا در جهان وجهِ نکو دارد حسین
پیشِ حق در هر دو عالم آبرو دارد حسین
قبله اش کعبه ولی کعبه به دورش در طواف
رو کند هرسو خدا را روبرو دارد حسین
گرچه سرّ الله اعظم هست آن ذبح عظیم
در میان سینه بس رازِ مگو دارد حسین
حاجیان بر دور کعبه زائرانش در طواف
آن به سنگ و این خدا در پشت و رو دارد حسین
مست می سازد جهانی را بحق با جرعه ای
لذّتِ لا یوصفی را در سبو دارد حسین
اختیارِ جمله دریاها به دستش هست لیک
تشنه لب خون گلو را بر وضو دارد حسین
خیمه ها در دست غارت پیکرش غرقاب خون
آنزمانهم ذکر یارب در گلو دارد حسین
در مقامِ صبرِ او ایّوب شد کمتر غلام
زیرخنجر هم رضا از لطف هو دارد حسین
بر شفاعت در حضورحضرت ربّ العباد
دوستان را مژده ی( لا تقنطوا ) دارد حسین
بانگ هل من ناصرٍ ینصرنی اش آید بگوش
هر زمان با رهروانش گفتگو دارد حسین
با ولائی گو که گوید از ولایش هرزمان
صد خذف چون او روان در آبِ جو دارد حسین
شهریار و بزمِ خلوت گریه های بی ریا
از حسین است و عنایت را از او دارد حسین
- پنج شنبه
- 3
- تیر
- 1400
- ساعت
- 11:16
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید ناصر ولائی زنجانی
ارسال دیدگاه