ندیدم جزتو یارب یاردیگر
فتادم آستانت بار دیگر
من واین قیل وقال ملک خاکی
من و نفس دنی و غیر پاکی
مرا برخوان خود کردی صدایم
تویی آن شاه مطلق من گدایم
توخودخواندی مراپاکم نمایی
زقید این من و منها رهایی
غلط گفتم اگرگفتم کسم من
میان گلشن هستی خسم من
من و این آستان و دست خالی
نه اعمالی نه احوالی نه حالی
من واین خلوت واین سوزوسازم
سحرگاهان و بغض جان گدازم
به سینه باعث آهم تویی تو
زتومن آنچه راخواهم تویی تو
شبی با کوله بار آه و ناله
بدیدم عکس یاری در پیاله
عنان اختیار از کف بدادم
چنان مستم نمود ازپا فتادم
بدیدم چهره ی گلگون آن یار
شدم دلداده اش اوگشته دلدار
اگر چه بنده ی نالایقم من
خدایا برحسینت عاشقم من
به حق آن شهید وکربلایش
توازاین بنده بگذرباخطایش
رسیده ازتو معبودا به(نادر)
زالطاف فزونت گشته شاکر
- جمعه
- 11
- تیر
- 1400
- ساعت
- 14:31
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج نادر بابایی
ارسال دیدگاه