از تیرِ کین چو کرد تهی ، شاهِ دین رکاب
آمد فرا به گوشِ وی از پرده این خطاب
کِای شهسوارِ بادیهء ابتلای ما
بازآ ، که زانِ توست حریمِ لقای ما
معراجِ عشق را شبِ اسراست ، هین بران
خوش خوش ، بُراقِ شوق به خلوت سرای ما
تو از برای مائی و ما از برای تو
عهدیست این فنای تو را ، با بقای ما
دادی سری ز شوق و خریدی لقای دوست
هرگز زیان نبرد کس از خونبهای ما
جانبازیت حجابِ دو بینی ، ز هم درید
در جلوه گاهِ حُسن،توئی خود به جای ما
بازآ،که چشمِ نازِ ازل بر قدومِ توست
خود خاک روبِ راهِ تو شده انبیای ما
هین زانِ توست تاجِ ربوبیّت از ازل
گر رفت بر سِنان،سرت اندر هوای ما
گر زآتشِ عطش،جگرت سوخت غم مخور
از توست آبِ رحمتِ بی منتهای ما
ور سَفله ای بَرَد ز تو دستی،مشو ملول
با شهپرِ خدنگ بِپرَّد همای ما
گسترده ایم بالِ ملائک به جای فرش
کازار بر تنت نکند کربلای ما
دلگیر گو مباد خلیل از فدای دوست
کافیست اکبرِ تو ، ذبیحِ منای ما
کو نوح؟ گو به دشتِ بلا آی و بازبین
کشتی شکستگانِ محیطِ بلای ما
موسی ز کوهِ طور شنید ار جوابِ لَن
گو باز شو به جلوه گهِ نینوای ما
گر زنده جان ببُرد ز دارِ بلا ، مسیح
گو دارِ کربلا نگر و مبتلای ما
منسوخ کرد ذکرِ اوائل ، حدیثِ تو
ای داده تن ز عهدِ ازل بر قضای ما
- یکشنبه
- 7
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 0:2
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حجة الاسلام نیر تبریزی
ارسال دیدگاه