اِی دِل اَگر هَوای بِهشت است دَر سَرت
وَر مایلی که لؤلؤِ تَر باشَد اَفسَرت
بَر طُوس کَن گُذر به حَریم رِضا نِگر
تا جِلوه گر بِهشت شَود دَر بَرابَرت
بُگذار فَرق خویش بَر آن آستان قُدس
تا فَرقّ فَرقّدان بِکند غِطنه بَر سَرت
از چِشمۀ دو چِشم سِرشگ رَوان نِگر
گر دَر دِل است حَسرتِ اَنهارِ کُوثَرت
وآنگه بِخاکپای شَه طُوس عَرضه دار
اِی خُسروی که جمله شَهانند چاکَرت
یا ثامِن اَلائمه شَه مُلک اِقتدار
اِی مَظهر صِفات خداوند مَظهَرَت
شَمس اِلشموس شهرۀ عالم شُدی اَز آنک
هَر صُبحگاه سَجدهِ کُند مُهر خاورت
قُربان زَخمهای دِل نازَنین تو
چون است سُوز سینۀ پاک و مُطهرّت
شاها بِسوزِ تَشنگی جَدّ اَمجَدت
بَر حال عَمّه های پَریشان و مُضطَرت
بَر زَخمهای جِسم و دو دَست بُریدۀ
عَباس نامدار و عَموی دِلاورت
بُگشا گره زِ کار من اِیدست کِردگار
شاها دِگر اُمید ندارم بِجز دَرَت
ای دَستگیر خَلقّ فتادم زِ پا بَرآر
دَستی بدستگیری من، جان خواهَرت
رویم سیاه و راحِله ام بار مَعصیت
بَهر عطا بر آمده ام خُسروا بَرَت
امروز عُقدۀ دلم از رأفتی گشای
فردا شَفیع باش بِدَرگاه داوَرت
خواهی صِله (حسینی) گر از شَهریار طُوس
باشد عَطای شاه زِ دَعبَل فزون تَرت
- پنج شنبه
- 11
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 13:21
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سعدی زمان سیدرضا حسینی
ارسال دیدگاه