زِ دامانِ تو کوتاه است اگر دست تمنایم
به عکسِ عارضت در لوحِ دل مَحوِ تماشایم
فروغِ ماه می دانم که ساید چهره بر پایت
از آن شب تا سحر رُخسار، بر مهتاب می سایم
غباری کردم و دامانِ بادِ صبحدم گیرم
که شاید همره او در حریمِ عزّتت آیم
شبانگه مینوازی از نگاهی چرخ را دانم
از آن شب تا سحر منظر بُود این طاقِ مینایم
به یادت کام جانِ من بُود شیرین و وقتم خوش
اگر فرهادِ کُهسارم و گر مجنون صحرایم
چه حاصل از بهار و گلشن دوران مرا زیرا
تماشا را نیامد در چمن سَروِ دِلارایم
مبادا خواب بندد چشمم از سیرِ رُخت در دِل
همه شب تا سحر چون دیدهء پروین نیاسایم
ندانم در کجایی اِی وِلا آبادِ جان جأیت
تو را من از دِلِ اَهل وِلا هر لحظه جویایم
زِ دریای توام گر قطره سان در دیدهء اَبرم
به آهنگِ توام گر ناله سان در سینهء نایم
شبانِ مُوسیم در وادی عشقِ تو سَرگردان
به سُودای تو باشد هِی هِی و هُو هُو و هاهایم
زِ خیلِ رَه نشینان حریمِ عزّتت هستم
به هر منزل به هر مأوا به هر کوی و به هر جایم
من از اَعمال خود شرمنده در پیشِ توام اَمّا
نه جرم است اَینکه گویم از غمت مقهور سُودایم
به هر جا سفرهء اِحسان و جودت هست گُسترده
تو را مهمانم اِی شَه گر گدای بی سر و پایم
بنازم آبروی خاکساری را به درگاهت
که گر خود ذرّهء نا چیز هستم جَذبِ بیضایم
به مِهر و ماه نازم تا وِلایت را به دِل دارم
از عالم بی نیازم تا تو هستی میر و مولایم
تو آن ذیجود کَز لطفت جهانی بَهره می گیرد
من آن موجود کَز غیرِ تو نه یار و نه یارایم
تهجّد را اَذانی بر سرِ گلدستهء عُرفان
نمازِ عشق را روحِ خلوصی در مصلّایم
اِمامی بر زمان و در زمان اَینست أیمانم
اَمیری بر مکین و بر مکان این باور و رایم
زِ دنیا و زِ عُقبا بسته ام دِل بر تَولّایت
تو هستی اِی همه هستی زِ تو دنیا و عُقبایم
فروغِ عارضت در بیکران آفاق می بینم
جواهر سرمهء خاکِ رَهت تا کرده بینایم
به سر مستی چو گردون میکنم طُوف حَریمت را
چِکد گر جرعه ای از بادهء فیضت به مینایم
نه آن چشمی که بینم یک نظر وَجه الّهی حُسنت
نه آن بختی که نوشینی دهد رُویت به رُویایم
غباری گر صبا از خاکِ راهت بر من اَفشاند
رَسد پای از تفاخر بر فرازِ عرشِ اَعلایم
بیا اِی وُسعت کُون و مکان زندان سرا بی تو
به جانت تنگ و تاریک اَست بی روی تو دنیایم
زِ دیروزم بسی دِلتنگ، تا سر شد به هجرانت
مَعاذالله چو دیروز اَر رود اِمروز و فردایم
فروغی نیست در چشمم که روی باغبان بینم
مشام جان و لیکن مینوازد عطرِ گُلهایم
به سر مستی فشانم بر جهان دامانِ اِستغنا
زِ دستِ ساقی لطفت اگر جامی به پیمایم
به گردون ماه اَگر جویم به گُلشن گُل اَگر بویم
تو را جویان به هر سُویم توئی در پست و بالایم
پَرستوی مَهاجر کُو که در دَم سردی هجران
نویدی از بهارِ وَصلت آرد سوی مأوایم
نَهالِ آرزو خشکید بی بارانِ اِحسانت
نه بی فیضِ تو آبی داد این تالابِ خضرایم
مَران از در اَگر چون خاک هستم، از رَهت هستم
مَکن نومید اَگر چون قطره ام، مَجذوُب دریایم
رَها با کعبهء رُخساره ات از بند تثلیثم
به شوقِ طُرّه ات آزاد از قیدِ چلیپایم
به زنجیرِ توام پا بسته گر زندانی عشقم
زِ سودای توام آشفته گر مجنون و شیدایم
به صَدرِ مَکتب عرفان چو دَرسِ عشق می خواندم
عجین بودی به سودای تو تحصیل اَلفبایم
غبارِ پای یار و خارِ چشم دشمنان هستم
پدر تعلیم داد این سان تَولّا و تَبرّایم
من آن دَرویشِ سرگردانم و این چامه کَشکُولم
به اِحسانت بُود یا هُو زنان چشمِ تمنّایم
زِ عالم بی نیازم تا به دِل مِهر تو را دارم
قرین عزّتم کوی قناعت هست تا جایم
به اَربابِ دِرم گردن فرازی میکند طَبعم
زِ اِکرامِ وِلایت صاحبِ این روح والایم
نه تنها با زبانی هر نفس یابن اَلحسن گویم
که گوید نامِ زیبای تو را ذَرّاتِ اَعضایم
دهد اَلفاظ را جان طَبع من از کِلک جادوئی
چو (عابد) داده ای تا لطف اَنفاسِ مَسیحایم
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 14:57
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه