ای آب چه بی مِهر در آنکُو بودی
پیوسته بکامِ قومِ بَد خُو بودی
تو موج زنان و تشنه جان داد حسین
با آنکه به مهرِ مادرِ او بودی
ای آب تو جا به جامِ اعدا کردی
اندر عوضش خون به دلِ ما کردی
یک قطره سکینه را نشد از تو نَصیب
کز چشمهء چشمِ او چو دریا کردی
ای آبِ روان عالمی را خَستی
پیوسته به اهلِ جور و کین پیوستی
خود را نرساندی به لبِِ خشگِ حسین
وَز هر مُژه صد جُور به رویش بستی
ای آب که این گونه مُصفّا کردی
گه قطره شدی و گاه دریا گشتی
لب تشنه تر از حسین کسی را دیدی
این قدر که سر گشته بصحرا گشتی
(جودی) بنما شَفاعت از کتاّبت
بنوشته صفا دو باره کلّیّاتت
از نظمِ تو عالمی بسوزد از غم
صد شُکر نوشتم همه منظوتاتت
- سه شنبه
- 30
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 19:52
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
جودی خراسانی
ارسال دیدگاه