لحظهٔ وصف جوانمردی و ایثار شده
بخت از روز ازل با وطنم یار شده
باز هم حرف وفاداریِ بسیار شده
وقت یادآوری غیرتِ سرشار شده

شعله ور شد تب عشق و جنم و جرأت ما
مانده در ذهن خیابان شرف و عزت ما

شهر را زوزهٔ یک عده یزیدی پُر کرد
هتک حرمت شد با نقشهٔ چندین نامرد
یاعلی(ع) گفته و هر چند شکستیم از درد
ایستادیم چه محکم وسطِ فصلی سرد

تا زمینگیر شد آن فتنه و آشوبِ عظیم
با بصیرت نُهِ دی خورد رقم در تقویم

تا که فهمید غیوریم و کماکان بیدار
نیست در مکتب ما سازش ِ با استکبار
سنگی انداخت و ترسید و بنا کرد فرار
دشمنی کرد و غلط کرد و شدیداً شد خوار

نهراسیده از این قائله ها میهنِ ما
عددی نیست به والله قسم دشمن ما

خاک ما رهبری از وارث حیدر دارد
إذن فرماندهی از ساقی کوثر دارد
خیلِ سربازِ فدایی؛ علی اکبر دارد
همت و باکری و مالک اشتر دارد

مالکِ اشترمان نیمه شبی در بغداد
خواب بودیم که افتاد به خاک و جان داد

بیقراریم! از این غم به خدا بیماریم
هر شب جمعه کلافه، نگران بیداریم...
یاد آن دستِ قلم سینه زنان میباریم
خاطرات بدی از سیزده دی داریم

بی علمدار شدیم و خبری از او نیست
علم افتاد زمین ساعتِ تلخ یک و بیست

رفت و هر آنچه که میخواست گرفت از دنیا
رفت و برگشت أباالفضلی و إربا إربا
رهبرم گریه کنان خواند نمازی زیبا
کشت ما را غم ِ «لانعلمُ إلا خیرا»...

زنده شد داغ شهادت، دلمان شد بیتاب
غبطه خوردیم به حالش که خریدش ارباب

روضهٔ حضرت زهرا(س) به لبش بود مدام
داشت از مادر سادات همین پُست و مقام
عاقبت شد نفَسَش در وسطِ شعله تمام
سوخت در آتش و با گریه به او داد سلام

یاد آن لحظه که «در» سوخت و بر سر افتاد
جان سپرد از غم ِ آن لحظه که مادر افتاد

میرود روضه پس از «در» به کنارِ بستر
مادری میکشد آه از سرِ شب تا به سحر
میشود از ورم گوشهٔ ابرو مضطر
خیره مانده ست به دیوار و ندارد باور-

-که زمین خورد و زمانِ ستمی دیگر شد
لگدی آمد و شش ماهه گلش پرپر شد

وای از نیمه شب و بغضِ یتیمانِ علی(ع)
اشکِ آهسته و دلشورهٔ پنهانِ علی(ع)
بر لب آمد به خداوند قسم جانِ علی(ع)
زخم ها شد سبب حال پریشانِ علی(ع)

غسل میداد و همین دید کبودی ها را
اشک میریخت و میگفت عزیزم زهرا(س)!