سردارتنها
ای که چون چشمت ،ستاره چشم گریانی نداشت
باغ چون تو غنچۀ سردرگریبانی نداشت
آسمان چشم تو از ابر غم لبریز بود
غیر اشک وخون دل ،این ابر بارانی نداشت
سینۀ تو، میزبان داغ ودرد و رنج بود
این مصیب خانه کم دیدم که مهمانی نداشت»
توهمان سردار تنهائی که درقحط وفا
غم به غیر از سینۀ تو بیت الحزانی نداشت
نی، ز تو آموخت پنهان کردن غم را به دل
گر نمی آموخت ازتو، نی نیستانی نداشت
صبرتو شد چلچراغ نهضت سرخ حسین
هیچ کس مانند تو عمر درخشانی نداشت
بعد چندین سال رنج و خوردن خون جگر
زهر پایان داد برآن غم که پایانی نداشت
تیرهای کینه وقتی برتن پاکت نشست
چون حسینت هیچ کس حال پریشانی نداشت
روی بال قدسیان تا گلشن فردوس رفت
عاقبت سامان گرفت آن دل که سامانی نداشت
لاله ها همچون «وفائی» گریه کردند ازغمت
غنچه ای درباغ هستی لعل خندانی نداشت