زبانحال امام حسین در بالین شهزاده قاسم ابن الحسن ع

افتاده ای زمین و سرت را شکسته اند

پر پر زدی ز بس،که پرت را شکسته اند

.

از بس که از غم علی اکبر گرفته بود

این سینه ی پر از شررت را شکسته اند

.

اَبروی تو زبس به حسن رفته بود که…

آن ارث مانده از پدرت را شکسته اند

.

روی تو بود بعد اباالفضل ماه من

زیبایی و رخ قمرت را شکسته اند

.

ای شاخه ی شکفته ی سرو حسن،تورا 

بر روی خاک هر ثمرت را شکسته اند

.

هرچه نگاه میکنمت مانده ام چطور

آخر چگونه این قَدَر ت را شکسته اند؟!

.

میخ های آهنِ زده بیرون ز نعل ها

در زیر دست و پا کمرت را شکسته اند

.

کعبه شدی وتیغ و تبر «زائر» تو شد

از بس زدند تا که سرت را شکسته اند

✍?رامین برومند(زائر)

۱۴۰۱/۰۵/۰۸