برای مادرت بده
که خاکی باشه موی تو
بده جلوی چشم من
خونی باشه گلوی تو
سری توی سرا شدی
ولی می میرم به خدا
دل‌نگرانم که سرت
بیفته از رو نیزه ها
موهاتو شونه می‌کنه
رو نیزه دستای نسیم
شونه‌ی تو دست منه
بیا عزیزم تا بریم
تا کجا اشک چشممو
هدیه به روسری کنم
وقتی رو نیزه ها باشی
چجوری مادری کنم
دست خودم نیست که همش
به صورتم چنگ می‌خوره
چه طوری طاقت بیارم
وقتی بهت سنگ می‌خوره
دق می‌ده آخرش منو
دیدن خشکی لبات
خاکستر نشسته رو
موهای سوخته ی بابات
دلم رو خوش کرده بودم
به کفْن و دفن بدنت
تو رو سپردمت به خاک
ولی بیرون کشیدنت
گرد سفیدی اومد و
موی سیاهمو گرفت
بابات پناهم بود و شمر
ازم پناهمو گرفت
کاش نمی‌دیدم به بابات
چطوری حمله ور شدن
چطوری تیر و نیزه ها
با خون بابات تر شدن
تازیونه کاشکی می‌ذاشت
از دیدنت حظ ببرم
کاشکی تو آغوش بابات
خاکت می‌کردم پسرم
- پنج شنبه
- 13
- مرداد
- 1401
- ساعت
- 9:33
- نوشته شده توسط
- feiz
- شاعر:
-
سعیده کرمانی
ارسال دیدگاه