درد من قیمت دوا رو نداشت
آخه دل شوق وصل یار و نداشت
من زمستونم و بهار اونه
این هوا عطر اون هوا رو نداشت
این غباری رو که به‌پا کردم
ارزش اشک اون چشارو نداشت
نکنه توی غربت اینو بگه
شیعه‌ی ما هوای ما رو نداشت
دل من واسه هرکسی جا داشت
جا برا خلوت خدا رو نداشت
شدم اونی که درد دنیا داشت
غصه‌ی غربت آقا رو نداشت
غافل از عشق میشدم گاهی
عشق ، از من این انتظار و نداشت
بر میگردم به اون روزایی که
تو دلم این برو بیا رو نداشت
روزایی که بگم عزیز دلم
جون ما قابل شما رو نداشت
برمیگردم به روزایی که دلم
تاب دوری کربلا رو نداشت
برمیگردم به روضه های حسین
آخه دنیا هوای ما رو نداشت
ته گودال جوری آروم بود
تو نماز مومن این قرار و نداشت
سر پیراهنش هیاهو بود
اون ولی غصه‌ی عبا رو نداشت
خامس خاندان آل کسا
نای پیکار با ناکسا رو نداشت
جای سالم نموند رو بدنش
حتی قدر نگین یه جا رو نداشت
شمر فهمید مادرش اومده
نانجیب اما اون حیا رو نداشت
نتونس تو چشش نگاه کنه
چاره جز ذبح از قفا رو نداشت
خیلی آروم بود حسین اما
تاب آتیش تو خیمه ها رو نداشت
- یکشنبه
- 27
- فروردین
- 1402
- ساعت
- 11:15
- نوشته شده توسط
- فاطمه سرسخت
- شاعر:
-
وحید عظیم پور
ارسال دیدگاه