تا صورتِ پِیوَند جَهان بود، علی بود
تا نَقشِ زَمین بود و زَمان بود، علی بود
شاهی که وَلی بود و وَصی بود، علی بود
سلُطانِ سَخا و کَرم و جُود، علی بود
هم آدَم و هم شِیث و هم اِلیاس
هم صالِحِ پِیغمبَر و داوود، علی بود
هم مُوسی و هم عیسی و هم خِضر و هم اَیُوب
هم یُوسِف و هم یُونس و هم هُود، علی بود
مَسجُودِ مَلائک که شد آدَم، زِ علی شد
آدَم چو یکی قِبلِهء مَسجُود، علی بود
هم اوّل و هم آخَر و هم ظاهر و باطِن
هم عابِد و هم مَعبَد و مَعبُود، علی بود
آن لَحمَک لَحمی بِشِنُو تا که بِدانی
آن یار که او نَقشِ نَبی بود، علی بود
مُوسی و عَصا و یَدِ بِیضا و نُبُوَت
در مِصر به فِرعُون که بِنَمُود، علی بود
چَندان که در آفاق نَظَر کَردَم و دیدَم
از روی یَقین در هَمِه مُوجُود، علی بود
آن شاهِ سَر اَفراز که اَندَر شَبِ مِعراج
با اَحمَد مُختار یِکی بود، علی بود
آن کَاشِف قرآن که خدا در همِه قرآن
کَردَش صِفتِ عِصمت و بِستُود، علی بود
- یکشنبه
- 15
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 13:18
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مولانا جلال الدین بلخی
ارسال دیدگاه