شد چُو از زِندانِ فِرعُونی مَلول
یُوسُفِ مَه پِیکرِ آلِ رَسول
گُرگِ دَهر از خُونِ خُوبان سیر شد
دورِ گردُون نادِم از تَقصیر شد
صُبحگاهان خِیمِه بیرون زَد زِ شام
اختَرانِ بُرجِ عِزّ و اِحتِشام
شد رَوان آن بانُوانِ سُوگوار
سُوی یَثرِب با دو چِشمِ اَشکبار
پُوشِشِ مَحفِل زِ دِیبای سیاه
شقِه‌ها بَر فَرشیان از دُودِ آه
گُفت با قائد شَهِ والا‌تَبار
دارم اَندَر سَر هَوای کُوی یار
هِین بِکِش سُوی زَمینِ کربَلا
این قطارِ مِحنَت و درد و بَلا
تا بِه دورِ مَرقَدِ پاکِ پِدر
با فراغِ دِل کُنم خاکی بِه سَر
دِلفِکارانَش شَوَند از گِریِه سیر
بی جَفای خُولی و شِمرِ شَریر
پَس کِشیدَند آن قَطارِ پُر بَلا
ناقِه داران سُوی دَشتِ کربَلا
کَعبِهء مَقصَد چُو شد پِیدا زِ دور
شد بِه گردُون از زَمین شُورِ نُشُور
بُوی جان آوَرد بادِ خُوش نَوِید
بَر مَشامِ عترَتِ شاهِ شَهید
زِینَب آن بانُوی خَرگاهِ شَرَف
گُفت نالان با دِلِ سُوزان زِ تَف
سارِبانا ناقِه را بِگُشای بار
کآیَدَم زین دَشتِ خُونین بُوی یار
سارِبانا مَهد بَر‌گیر از اِبِل
که فَراوان دَردها دارم زِ دل
وا هِلَم با نالِه های دَرد ناک
کاندَرین گُلشن گُلی دارَم بِه خاک
خَصم از اِین مَنزِل بِبَستی مَحمِلَم
دَستِ گُرگان یُوسُفی مانَد و دِلم
سارِبانا مَحمِلِ مَن کُن فُرُود
تا بِبینم چُون شد آن یُوسُف که بُود
دُختَرانِ شاه اَو اَدنی سَریر
خود بَر اَفکَندَند از مَحمِل بِه زیر
خواجِهء سَجّاد میرِ کارِوان
پا بِرهنه شد رَوان با بانُوان
سُوی قُربانگاهِ دَشتِ نِینَوا
هَمچو مُوسی سُوی نار اَندَر طُوی'
آسمانی دِید بَر روی زَمین
آفتابَش دَر کنارِ اَمّا دَفین
یا نَهُفتِه بَحر زخّارِ شَرَف
دُرّ غَلطانی دَر آغوشِ صَدَف
یا به زیرِ پَردِه نُورِ کِبریا
چون به بَطنِ رُوح سِرّ کیمیا
یا که دَر مَشکوة مِصباحِ هُدی
لِیک شَمعَش سَر به تیغ از تَن جُدا
مَرقَدِ پاکِ پِدر دَر بَر گرفت
شکوهء شام و عَراق از سَر گِرفت
سِیلِ خون از دیدِه راند و نالِه کرد
کربَلا را بوستانِ لالِه کرد
عَندَلیبان سُوی گُلشَن تاختند
نالِه بَر اوجِ سِپهر اَنداختَند
خواهَران و مادَرانِ خون‌جِگر
هَر یکی بَر گُلبُنی شد نُوحه گر
آن یک از داغِ عَزیزان دَر کِنار
دُرفِشان از دیدِه چُون اَبرِ بهار
وِین یک از داغِ پِسَر دَر سُوز و ساز
با نَوای نالِه‌های جانگُدار
زِینَب از نالِه گِریبان چاک کرد
آتَش اَندَر خرمَنِ اَفلاک زد
با دِلی پُر دَرد و چِشمِ اَشکرِیز
از جِگر نالید کاِی جانِ عَزیز
چُون بِگُویَم مَن که تُو رَفتی زِ بَر
بی تُو ماندَم زِندِه مَن خاکَم بِه سَر
شِکوِه ها دارَم زِ دَستِ قاتِلَت
تَرسَم ار گُویَم بیازارَم دِلَت
ماجَرای کُوفِه و صَحرای شام
با تُو بی‌مَن خود سَرَت گُویَد تَمام
گُفتَمی هَرگِز نَخواهَد شد زِ یاد
سَر گُذشتِ کُوفِه و آلِ زیاد
وان رَهِ شام و هِیُونِ بی جَهیز
وآن تَطاوُل های خَصمِ پُر سِتیز
بُرد از یاد آن هَمِه آزارها
قِصّهء شام و سَرِ بازارها
آسِمانا چُون نَگشتی سَر نِگُون
شد چو خُورشیدِ اِمامَت غَرقِ خون؟
اِی شِگفت از شَمع های اَنجُمت
چُون نَریزَد بَر زَمین از طارُمَت؟
دَر شِگِفتَم از تُو اِی قُرصِ قَمَر
چُون نَگشتی پِیکرِ او را سِپر؟
چُون نَزَد زین غَم حَدیثِ نامِه اَت
اِی دَبیر آتَش چُو نِی دَر خامِه اَت؟
رَختِ شادی چُون نَزَد در نیلِ غَم
کُوکَبِ ناهیدَت اِی چَرخِ دِژم؟
چُون نَیفکَندی دَر اَین غَم تاجِ زَر
اِی خَدیوِ طارُم چارُم زِ سَر؟
ماند تَنها شاهِ عالَم‌گیرِ تُو
چُون شد اِی تَرکِ فَلَک شَمشیرِ تُو؟
اِی خَطیبِ چَرخ چُون شد کُشتِه شاه
چُون نَشد گیتی زِ نِفرینَت تَباه؟
چُون نَزَد آهِ یَتیمان از زَفیر
آتَشَت در خَرمَن اِی دِهقانِ پیر
شد چُو سَرگردان غَزالانِ حرم
اِی ثُریا چون نپاشیدی زِ هم
پَس سَکینِه دُختَرِ شاهِ شَهید
اَشکریزان نالِه از دِل بَر کِشید
گُفت از سُوزِ جِگر کاِی یاوَرَم
بی‌تُو چُون گُویَم چِه آمَد بَر سَرَم
رَفتی و شد اِی شَهِ والای مَن
شُور مَحشَر راست بَر بالای مَن
سَر بَر آر از خاک و سوِی ما نِگر
خَستِه، گُوشِ دُختَر از یَغما نِگر
بَس گِریبان از فَراقَت چاک شد
نالِه ها از خاک بَر اَفلاک شد
بی تُو چِشمَم دِجلِه و جِیحُون گِریست
دُشمَنان بَر گِریهء مَن خُون گِریست
سُوی تا سُو دُشمَن و جَمعی پَریش
راهِ شام و دَشتِ بی‌پایان به پیش
شامیان بَزمِ سُرُور آراستَند
دُخترانَت بَر کَنیزی خواستَند
پَس کِشید آن بانُوی مَهد و وِقار
مَرقَدِ پاکِ بَرادَر دَر کِنار
زَد فَغان چُون بَر سَرِگُل عَندَلیب
کرد شَرحِ حالِ هِجران با طَبیب
کای زِ هِجرَت داغ بَر دِلهای ریش
بی‌تُو شد بَر باد مُوهای پَریش
گِیسُوان کَندَند خُوبان دَر غَمَت
حَلقِه ها بَستَند بَهرِ ماتَمَت
اِی بِه دِیدارِ تُو جان ها را سُکُون
دَر فَراقَت شد جِگرها غَرقِ خُون
خواهَرانَت می رَود سُوی حَجیز
اِی اَمیرِ کارِوان وَقت اَست خِیز
اِمشَب اِین جَمعی که گِریانِ تُواَند
اَندَر اِین غَم خانِه مِهمانِ تُواَند
میزبانا چِشمِ خُونین باز کُن
کُن وِداعِ ما و خوابِ ناز کُن
- شنبه
- 22
- مهر
- 1402
- ساعت
- 20:9
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حجة الاسلام نیر تبریزی
ارسال دیدگاه